Wystawy

Arboretum w Bolestraszycach zaprasza we wrześniu  do zapoznania się z wystawami:

Tak jak w poprzednich miesiącach zapraszamy na wystawę „Świat gadów”

—————————————————

JANUSZ J. CYWICKI     „CRUSHED BLU”

Janusz Cywicki urodził się w Przemyślu. W latach 1972–76 studiował na Wydziale Malarstwa Grafiki i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu m.in. w pracowni malarstwa prof. Zdzisława Kępińskiego, a następnie Tadeusza Brzozowskiego, pracowni litografii prof. Lucjana Mianowskiego i pracowni wiedzy o działaniach i strukturach wizualnych prof. Antoniego Zydronia, gdzie realizował własny program studiów. Dyplom z wyróżnieniem w 1976 r. Stypendysta Rządu Królestwa Belgii w HISK /Hoger Instituut voor Schone Kunsten/ Koninklijke Academie voor Schone Kunsten /Antwerpia. Stypendysta Ministra Kultury i Sztuki, Wojewody Przemyskiego i Prezydenta Miasta Przemyśla. Członek Stowarzyszenia Międzynarodowe Triennale Grafiki i European Artists e.V. (EAA) w Niemczech. W dorobku 65 wystaw i pokazów indywidualnych w Polsce, Belgii, Rumunii, Niemczech, Rosji, Słowacji i na Węgrzech. Udział w ponad 350 wystawach zbiorowych, w tym w międzynarodowych biennale i triennale grafiki i rysunku: Kraków, Katowice, Wrocław, Toruń, Rzeszów, Toronto, Kanagawa, Gyor, Ivano-Frankovsk, Ljubljana, Tuzla, Maastricht, Bitola, Bhopal, Tallin, Eivissa, Taiwan, Sapporo, Cleveland, Kair, Oldenburg, Norymberga, Rio de Janeiro, Sarajewo, Wiedeń, Douro. Od 1976 r. otrzymał 40 nagród i wyróżnień. Laureat m.in.: Międzynarodowego Triennale Grafiki – Kraków ’97; 1 Międzynarodowego Biennale Pasteli Nowy Sącz 2002; Nagrody Fundacji im. M. Molnara w Vaja na Węgrzech w 2001 r.; Nagrody Sztuki miasta Bautzen w Niemczech w 1998 r. Prace w zbiorach wielu galeriach, muzeach, biurach wystaw artystycznych i osób prywatnych w Polsce i zagranicą.

KRZYSZTOF DADAK    „ALBUM Z KONCERTU ” – wystawa emalii artystycznej

Krzysztof Dadak urodził się w Oświęcimiu. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi w latach 1984–1989. Dyplom uzyskał w 1989 r. na Wy-dziale Grafiki w Pracowni Technik Litograficznych prof. Jerzego Grabowskiego oraz w Pracowni Malarstwa prof. Ryszarda Hungera. W latach 1988–1994 pracował na macierzystej uczelni na stanowisku asystenta w Pracowni Malarstwa i Rysunku prof. Jacka Bigoszewskiego. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Zakładzie Malarstwa Instytutu Sztuki, Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Wydziału Artystycznego w Cieszynie. Od 2008 r. pełni funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Sztuki ds. Kształcenia i Spraw Studenckich. W 2013 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk plastycznych w dyscyplinie sztuki piękne na Wydziale Artystycznym UŚ w Katowicach. Jest członkiem ZPAP od 2001 r. Dotychczasowy dorobek artystyczny w zakresie malarstwa, emalii artystycznej i rysunku koncentruje wokół zagadnień związanych z przestrzenią, czasem, światłem i strukturą wewnętrzną obrazu. Można wyróżnić w nim kilka wątków tematycznych, m.in.: Stół Jacka B., Impresje muzyczne, Wobec wielu rzeczywistości, Pejzaże symultaniczne, Żywioły, Struktury geometryczne, Koncert. Najnowszy obecnie realizowany cykl prac pt. „Koncert” to osobista interpretacja asocjacji muzycznych, transponowanych na znaki malarskie, które konstruują obraz. Prace prezentował na dwudziestu trzech wystawach indywidualnych i ponad stu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych.
Doświadczenia wynikające z pracy pedagogicznej na uczelni wykorzystuje w działalności edukacyjnej, społecznej i popularyzatorskiej. Poza pracą na uczelni współpracuje z Zespołem Sztuk Plastycznych w Bielsku-Białej, prowadzi również warsztaty plastyczne dla młodzieży i twórców nieprofesjonalnych. Prace w zbiorach: Muzeum Bielska-Białej, Zamek Sułkowskich Dům umění, Frýdlant nad Ostravicí. (Czechy), Muzeum Historyczne Miasta Tarnobrzega – zbiory sztuki współczesnej w Dzikowie, Museum of Ukrainian painting VS Museum of Enamel Art in Dnipropetrovsk (Ukraina). Laureat licznych nagród m.in. Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Arboretum w Bolestraszycach zaprasza w sierpniu  do zapoznania się z wystawami:

Tak jak w poprzednich miesiącach zapraszamy na wystawę „Świat gadów”

—————————————————

Marek Sak, Dorota Sak, Żivile Jasutyte. „II+I”

Wystawa „II+I” jest prezentacją w Galerii u Piotra prac artystów, profesorów pracujących w akademiach sztuk pięknych: Żivile Jasutyte (ASP w Wilnie), Doroty Sak (ASP w Łodzi), Marek Sak (ASP w Łodzi). Interpretując tytuł inaczej można również powiedzieć, że to twórczość dwóch kobiet i mężczyzny. Na wystawie zobaczymy zarówno klasyczne malarstwo pełne napięć kolorystycznych i treści jak i obiekty przestrzenne.

Marek Sak urodzony w Tarnowie. Studia na Wydziale Grafiki W PWSSP w Łodzi. Dyplom w Pracowni Technik Litograficznych prof. Jerzego Grabowskiego. Obecnie jest pracownikiem dydaktycznym w ASP w Łodzi. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą i grafiką zwłaszcza litografią. Prace prezentował na ponad pięćdziesięciu wystawach indywidualnych i kilkuset zbiorowych w kraju i nie tylko.

…Jako wypowiedź malarstwo Marka Saka ma charakter synkretyczny. Przywołuje symbole, rozmaite motywy mitologiczne, pojęcia budujące tytuły prac wskazują, że jego refleksja obejmuje zarówno obszary nauki i filozofii, jaki przestrzenie rozmaitych wierzeń oraz doświadczenia różnych kultur…Marek Sak wywołuje wizje burzy wieczności, promieniujących energią eksplozji, niedających się opanować wybuchów energii – cud uwolnienia skumulowanej potencji i otwarcia ciemności na nieskończoną przestrzeń wirujących kolorystycznych planów. Artysta czyni to pokrywając płaszczyznę kształtami i barwami uzyskanymi przy użyciu rozmaitych technik, które stosuje swobodnie…                                                                       _{Dariusz Leśnikowski}

Dorota Sak dyplom z wyróżnieniem uzyskała w 1990 r. w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Pracuje w macierzystej uczelni. Od 1998 r. prowadzi Pracownię Kształtowania Formy Ubioru. Od 2012 r. jest kierownikiem Katedry Ubioru. W latach 1999–2002 była członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zajmuje się malarstwem i sztuką włókna. Prace prezentowała na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą (Australia, Belgia, Japonia, Korea, Litwa, Niemcy, Słowacja, Ukraina, USA, Węgry, Wielka Brytania). Jest członkiem Stowarzyszenia Artystów Św. Jerzego i Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Twórczego „Wiklina”. „Rytmy czasu” to cykl obrazów inspirowanych duchową atmosferą cerkwi ukraińskich. To zestaw prac nawiązujących do ekumenicznych wartości dialogu.

Żivile Jasutyte urodziła się w Wilnie. W 1991 r. ukończyła Wileński Instytut Sztuki, Wydział Malarstwa. Od 1992 r. pracuje w Wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych jako docent, zajmując się malowaniem dydaktycznych i strategią wizualną dla malarstwa monumentalnego. Od 1998 r. jest członkiem Towarzystwa Artystów Litewskich. Uczestniczyła w 18 wystawach indywidualnych i w wielu wystawach zbiorowych (rysunek, akwarela, malarstwo olejne, prace ceramiczne) na Litwie i za granicą. Prace w kolekcjach prywatnych na Litwie, Belgii, Danii, Chorwacji, Niemczech, Francji, Norwegii, Austrii, Niemczech, Włoszech, Słowenii, Słowacji, Polsce, Rosji i USA.

…Przed rokiem postanowiłam namalować „swoje” Wilno. Znane widoki byłego i dzisiejszego Wilna, i tak samo znane rzeczy czy zjawiska malowałam wcale nie starając się obdarzyć je jakimś majestatycznym, posągowym znaczeniem czy sensem. Chciałam zmusić samą rutynę przemówić swoimi zatajanymi tekstami. Mam nadzieję, że widzom wystawy uda się je usłyszeć, choć jest oczywiste, że zawsze wszystkie będą różne – indywidualne…                                                                    _{Živilė Jasutytė}

——————————————–

Anna Burlikowska-Rochnowska. „Bliżej nieba”

Anna Burlikowska-Rochnowska mieszka w Chmielowie koło Tarnobrzega. Ukończyła Liceum Plastyczne w Rzeszowie, następnie studiowała na ASP w Krakowie. W 1995 r. uzyskała wyróżniony medalem dyplom na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. Antoniego Porczaka, a w 1997 r. dyplom na Wydziale Grafiki w pracowni fotografii u adiunkt Józefiny Bransch-Walczak. Studiowała również filozofię na Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie. Zajmuje się edukacją i architekturą krajobrazu. Korzysta z różnych środków wypowiedzi artystycznej jak: rzeźba, malarstwo, fotografia, instalacja. Brała udział w wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych oraz w kilku plenerach malarskich i wikliniarskich.

BLIŻEJ NIEBA
To przywoływanie, pragnienie…
Wydaje się oderwane od rzeczywistości. Jest odkładane na później, bo takie trudne, bo codzienne obowiązki, problemy, napięcia, życie w ciągłym pędzie. I tylko czasem zdarzają się przebłyski. Jakby zza ciężkich chmur wyszły promienie słońca i ukazał się fragment błękitnego nieba. Może tak ma być, żeby sacrum było wielkim i długo oczekiwanym świętem. Ludzie od zawsze chcieli być bliżej nieba. Stąd wieża Babel, piramidy, czy współczesne drapacze chmur. Bliżej nieba jest też miejsce wystawy. Bolestraszyckie arboretum jest jak rajski ogród. Tutaj przyroda i ludzie sprawiają, że myśli same podążają wyżej. Nawet księżyc i gwiazdy inaczej widać. Czasami wystarczy wieszać pranie, podnieść głowę do góry i, przez zwykłą czynność, zobaczyć co jest nad nami. Bardzo rzadko myślę o tym, że jest nieskończoność, a tu nagle syn narysował „drabinę do nieba”. Dzieci, przez swoją bezpośredniość i szczerość są blisko tego, co najważniejsze. Niektóre – nie mieszczące się w tak zwanej normie – bardziej niż inne. Są w pewien sposób wybrane. Jak Basia, która była inspiracją do tej wystawy. Jest jak biały mak na łące pełnej czerwonych maków.
Zaczęło się od zdjęcia pod takim tytułem, a teraz uświadamiam sobie, że „bliżej nieba”, to temat na całe życie. Szkoda, że na co dzień bliżej nam do drugiej strony. Może wieczny pośpiech i brak czasu powinno się czasem przerwać refleksją nad tym co naprawdę daje siłę i energię, by potem świadomie wrócić do tzw. codzienności. Dla mnie samej praca nad tą wystawą, mimo trudu, jest podróżą w trochę lepszy świat, do którego tylko czasem się zagląda. Dziękuję za taką możliwość.                       _{Anna Burlikowska-Rochnowska}

Arboretum w Bolestraszycach zaprasza w lipcu do zapoznania się z wystawami:

„Świat gadów”

Wystawa „Świat gadów” przygotowana przez Muzeum Przyrodnicze ISEZ PAN w Krakowie prezentuje różnorodne gatunki z gromady gadów. Gady to gromada zwierząt, które wciąż nas zadziwiają i zaskakują swoją naturą. Zarówno te żyjące współcześnie, jak i gigantyczne prehistoryczne wzbudzają emocje i ciekawość człowieka. Opanowały prawie wszystkie kontynenty, co świadczy o ich umiejętności przystosowania do bardzo skrajnych warunków. Jest to wystawa edukacyjna, skorelowana z programem nauczania przyrody i biologii, będzie więc niewątpliwie ciekawą formą urozmaicenia lekcji. Gady z całego świata prezentowane będą w kilku modułach wystawowych, w podziale na obszary ich występowania w znakomicie oddającym środowisko naturalnej scenerii. Na wystawie zobaczymy m.in.: anakondę zieloną, krokodyla nilowego, warana indyjskiego i boa dusiciela. Dowiemy się czym jest wylinka węża, jak wygląda skorupa żółwia lamparciego
i łapa krokodyla.

„Sztuka włókna w kręgu Arboretum”

„Sztuka włókna w kręgu Arboretum” to wystawa zbiorowa Towarzysząca 15 Międzynarodowemu Triennale Tkaniny, Łódź 2016. Do udziału w wystawie zaproszeni zostali artyści, którzy od wielu lat współpracują z Arboretum m.in.: Elżbieta Bis (Rudnik), Joanna Dadak (Bielsko-Biała), Stanisław Dziubak (Tarnobrzeg), Aleksandra Herisz (Bytom), Katarzyna Krzykawska (Warszawa),  Lilla Kulka (Kraków), Tamara Maj (Busko-Zdrój), Małgorzata Matu-szewska (Wrocław), Narcyz Piórecki (Bolestraszyce), Elżbieta Piórecka (Bolestraszyce), Aneta Pliszka (Międzyrzec Podlaski), Maria Polakowska-Prokopiak (Lublin), Piotr Rędziniak (Rzeszów), Dorota Sak (Łódź), Beata Stephan-Sałacińska (Teresin), Piotr Szwiec (Poznań), Marta Szwiec (Poznań), Anna Waszczuk (Lublin), Joanna Warchoł (Kraków), Małgorzata Wyszogrodzka-Trzcinka (Łódź), Renata Wota-Cywicka (Przemyśl), Aleksandra Zuba-Benn (Tarnów). Kurator wystawy: Elżbieta Piórecka.

Arboretum w Bolestraszycach zaprasza w czerwcu do zapoznania się z wystawami:

„Świat gadów”

Wystawa „Świat gadów” przygotowana przez Muzeum Przyrodnicze ISEZ PAN w Krakowie zaprezentuje różnorodne gatunki z gromady gadów. Gady to gromada zwierząt, które wciąż nas zadziwiają i zaskakują swoją naturą. Zarówno te żyjące współcześnie, jak i gigantyczne prehistoryczne wzbudzają emocje i ciekawość człowieka. Opanowały prawie wszystkie kontynenty, co świadczy o ich umiejętności przystosowania do bardzo skrajnych warunków. Jest to wystawa edukacyjna, skorelowana z programem nauczania przyrody i biologii, będzie więc niewątpliwie ciekawą formą urozmaicenia lekcji. Gady z całego świata prezentowane będą w kilku modułach wystawowych, w podziale na obszary ich występowania w znakomicie oddającym środowisko naturalnej scenerii. Na wystawie zobaczymy m.in.: anakondę zieloną, krokodyla nilowego, warana indyjskiego i boa dusiciela. Dowiemy się czym jest wylinka węża, jak wygląda skorupa żółwia lamparciego i łapa krokodyla.

————————————————

Krzysztof Wałaszek. „My Naród”

Krzysztof Walaszek urodził się w Tarnowie. W latach 1984–1989 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w pracowni prof. Stanisława Kortyki. Od 1989 r. jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym Akademii Sztuk Pięknych im E. Gepperta we Wrocławiu, gdzie prowadzi pracownię rysunku dla studentów stacjonarnych i podyplomowych oraz pracownię malarstwa dla studentów zaocznych. Posługuje się różnymi technikami, od malarstwa, po przez ceramikę aż do obiektów przestrzennych. W jego pracach ważną rolę odgrywa tekst. Podejmuje w nich tematykę współczesnej komercjalizacji życia społecznego oraz spłycenia czy wyczerpania takich pojęć jak: wiara, patriotyzm, czy rodzina. Uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych.

————————————————

Elżbieta Janczak-Wałaszek. „My Naród”

Elżbieta Janczak-Wałaszek dyplom uzyskała na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 1989 r. w pracowni prof. Ireny Lipskiej-Zworskiej. Tworzy obiekty i instalacje, zajmuje się projektowaniem ceramiki. Problematyka jej działań to relacje międzyludzkie ukazywane w sposób metaforyczny. Uczestniczyła w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i zagranicą.
Uzyskane nagrody: „Tapetex” – I nagroda w konkursie PWSSP Wrocław-Inhouse, M-design, Htg,M-print (1988); Stypendium Ministra Kultury (1990); Honorowe Wyróżnienie w konkursie ceramicznym – Mino Japonia (1992); Nagroda Muzeum „Open Air Muzeum” Japonia (1993). Prace w kolekcjach m.in.: Instytut Polski w Pradze; Open-Air Museum, Utsukushi-ga-hara w Japonii; Keramion Museum, Frechen w Niemczech; Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.
Część prac eksponowanych jest w plenerze (do października) w ramach VI Festiwalu Ogrodowego w Bolestraszycach.

Arboretum w Bolestraszycach zaprasza w maju do zapoznania się z wystawami:

Jerzy Piórecki „Dziedzictwo Kresów” – wystawa fotografii

Wystawa „Dziedzictwo Kresów” to kolejna z wystaw fotograficznych Profesora Jerzego Pióreckiego, założyciela Arboretum w Bolestraszycach, zasłużonego badacza roślin rzadkich, zagrożonych i ginących we florze polskiej, a także pioniera badań nad zabytkowymi założeniami dworsko-ogrodowymi w Małopolsce Wschodniej. Od wielu lat Profesor żywo zainteresowany rodzimą historią przemierza kręte i wyboiste bezdroża obecnej Ukrainy, dokumentując wielowiekowy, wielonarodowy dorobek kultury tych terenów. Jako specjalista podjął się całkowicie społecznie i z własnych, prywatnych zasobów finansowych heroicznego trudu inwentaryzacji zabytkowych ogrodów na terenie dawnego województwa lwowskiego, kontynuując tym samym badania tak zasłużonego na tym polu Romana Aftanazego, autora monumentalnego jedenastotomowego dzieła „Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej”. Rozpoczęte przez Profesora Jerzego Pióreckiego badania są od kilku lat kontynuowane przy Jego udziale w Arboretum w Bolestraszycach. Od wielu lat Profesor w swojej pracy zawodowej docenia wartość fotografii nie tylko jako narzędzia dokumentacji, ale sposobu artystycznego widzenia otaczającej rzeczywistości. Wśród kilkudziesięciu zdjęć wybranych na wystawę Autor zrezygnował z prezentowania miejsc znanych z albumów na rzecz miejscowości mniejszych i mniej znanych czy wręcz zapomnianych. W odróżnieniu od poprzednich wystaw fotograficznych Profesora, oprócz terenów obecnej Ukrainy zaprezentowane zostały również zdjęcia z podróży po Białorusi w 2015 r. Obecnie, kiedy coraz więcej mówi się o zagrożeniach dziedzictwa kulturowego narodów, tematyka ta jest jak najbardziej aktualna. Jednym z elementów ochrony tego dziedzictwa jest jego bieżąca dokumentacja oraz popularyzacja wiedzy o Kresach. Wystawa Profesora Pióreckiego po raz kolejny spełnia obydwa postulaty.

Rafał Nestorow, Instytut Sztuki PAN, Kraków

Jerzy Piórecki, dr hab. nauk przyrodniczych w zakresie ekologii roślin. Założyciel i organizator Arboretum i Zakładu Fizjografii w Bolestraszycach. Nauczyciel akademicki, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Z chwilą rozpadu Związku Radzieckiego i powstania niepodległej Białorusi, Litwy, Ukrainy i zaistniałych już zniszczeń oraz dalszego tempa dewastacji polskiego dziedzictwa kresowego  uważa On, że w wielu miejscowościach, już tylko fotografia jest jednym, a także ostatnim dokumentem ocalenia ich pamięci.
Wystawy: Pomniki i zabytki przyrody Ziemi Przemyskiej, Przemyśl 1964. Moje życiowe pasje, drzewa, ogrody i dwory, Bolestraszyce. 1997-2005. Kresy – dziedzictwo. Bolestraszyce, Krasiczyn, Rzeszów, Skarżycko 2000-2001. Piętnaście lat Arboretum Bolestraszyce, Bolestraszyce 2001. Kresy – Małopolska Wschodnia. Bolestraszyce, Tarnobrzeg 2008.

————————————————-

Piotr Szwiec „Srebro – krzemień – drewno”

Piotr Szwiec studia odbył na kierunku architektura wnętrz na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, obecnie Uniwersytet Artystyczny.
Dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, prorektor ds. studenckich. Organizuje interdyscyplinarne badania naukowe oraz warsztaty i plenery studenckie. Opiekun i inicjator powołania w 2011 r. Koła Naukowego Studentów Kierunków Projektowych „LOOP” w UAP. Współtwórca programu Studiów Doktoranckich na Wydziale Architektury i Wzornictwa UAP. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem i działaniami przestrzennymi. Jako autorem licznych projektów architektonicznych, detali i wnętrz. Od 2004 r. prowadzi badania naukowe dotyczące architektury regionalnej i jej związków z krajobrazem, aktywnie uczestniczy w konferencjach naukowych, jest autorem wielu publikacji w tej dziedzinie.
Cykl autorskich projektów biżuterii. Są to współczesne obiekty artystyczne i użytkowe – biżuteria artystyczna.
Projekty biżuterii powstały dzięki doświadczeniu autora zdobytym w trakcie prac z materiałami naturalnymi, jego wiedzy o tradycyjnych technologiach i wzornictwie, a także znajomości sztuki ludowej. Biżuteria powstała w oparciu o zasadę łączenia materiałów i form wynikającą z różnych ich właściwości – plastyczny miękki, metal oplata twardy krzemień a w późniejszych projektach twarde i mocne drewno czarnego dębu. Zarówno krzemienie jak też czarny dąb pozyskane zostały z ziemi, są materiałami naturalnymi, nie przetworzonymi. Biżuteria eksponuje ich naturalne piękno – kolor i fakturę. Czas i jego przemijanie są wartościami. Krzemień i czarny dąb pochodzą z czasów pradawnych a forma obróbki i nadany kształt obiektom artystycznym w większości dzieł jest inspirowany estetyką dawnych kultur. Piękno naturalnych materiałów i fascynacja technologią ich obróbki stały się inspiracją w wyniku której powstały cykle biżuterii łączącej krzemień i czarny dąb ze srebrem.
Krzemień i srebro.
Biżuteria powstała przede wszystkim pod wpływem inspiracji archaiczną metodą obróbki krzemienia, poprzez jego łupanie i odbijanie. Kamienne jądra krzemienia wydają się być fragmentem lub symboliczną formą narzędzia paleolitycznego nie zaś powszechnie przyjętym kamieniem szlachetnym. Wszystkie obiekty z krzemieniem łączy zasada miękkie oplata twarde – elegancki metal oplata brutalne narzędzie z epoki kamienia łupanego – pięściaki, skrobaki, groty. Użyty kamień to materiał naturalny obrabiany metodami prymitywnymi – bez użycia zaawansowanych technologii. Srebro to wysoko przetworzony materiał. Prezentowane obiekty to unikatowe formy artystyczne w których krzemienie łupane metodą sprzed tysiącleci są chwytane w odlewane, srebrne uchwyty, w oploty ze srebrnego drutu lub płaskowników, lutowane i wiązane.
Czarny dąb i srebro.
Prezentowana seria biżuterii to unikatowe obiekty łączące cenne drewno czarnego dębu i srebrne uchwyty wykonane z odlewów, blachy, oplotów z drutu i płaskowników. Te dwa zasadnicze elementy biżuterii nobilitują użytkownika już poprzez kulturowe znaczenia samego surowca. Srebro symbolizuje władzę – srebrne monety były wybijane przez władcę. Jest również odbiciem bogactwa – rodowe srebra były symbolem statusu majątkowego rodziny. Srebro dodaje więc wartości, uszlachetnia prosty ale ważny kamień oraz drewno. Podobne znaczenie ma drewno czarnego dębu, który sporadycznie odnajdywany w ziemi jest swoistą pamiątką, reliktem lat ubiegłych. W odróżnieniu od drewna innych gatunków drzew, mimo upływu czasu, twardnieje i nabiera szlachetności. Jego unikatowa struktura i kolor powstają w wyniku naturalnych procesów zachodzących w wodzie. Barwa oraz twardość zmieniają się w różnym stopniu, w zależności od składu ziemi i wody, w której zalegają przez setki a nawet tysiące lat. W strukturze drewna zachodzą procesy mineralizacji  jego włókien. Większy wpływ na jakość i barwę czarnego dębu mają warunki, w jakich zalegał. Najmniejszy wpływ, na te właściwości drewna, ma upływający czas.
Użyte w prezentowanych obiektach drewno pochodzi z stawów prywatnych i jest stosunkowo młode gdyż ma około 300 lat. Do wyrobu biżuterii użyto fragmentów różnych pni i gałęzi. Należy pamiętać, że na obszarze całej Polski, odnajdywane są podczas prowadzonych różnorodnych prac na terenach zalewowych rzek, obszarach odmokłych i w zbiornikach wodnych, pnie i fragmenty dębów pochodzących nawet sprzed kliku tysięcy lat.
W kilku wzorach wprowadzone zostały elementy innego gatunku drewna – mniej cennego ale za to atrakcyjnego wizualnie. To drewno śliwy. Tego drewna niegdyś używano przy produkcji przedmiotów cennych i unikatowych wykonywanych rękodzielniczo. Dzisiaj już o nim zapomniano. Drewno śliwy poprzez swoją barwę ożywia ciemny i dostojny czarny dąb. Te połączenia stanowią swoiste przeniesienie zasady dopełniania i kontrastu. Ciemnego z jasnym, złego z dobrym, a może nawet pierwiastka męskiego i żeńskiego.

Kurator wystawy Elżbieta Piórecka